Destiny: Rising is een verwarrende game. Op het eerste gezicht lijkt het alsof NetEase een spin-off prequel heeft gemaakt van Bungie’s Destiny, met daarom een stevige dosis gacha-loot boxes toegevoegd. Maar als je beter kijkt, dan blijkt het spel een stuk complexer en lastiger te doorgronden. Deze game is in augustus uitgebracht, en ik vraag me af of deze titel een zonnige toekomst tegemoet gaat nadat de wittebroodsweken erop zitten.
Ik heb Destiny: Rising uitgespeeld, en ik zit inmiddels vast in een kleverige eindgame-modus die aanvoelt als een zwembad vol modder.
Veel van de bekende problemen uit de eerdere games keren hier terug. Onder andere die momenten waarop je jezelf afvraagt: “Waarom doe ik dit eigenlijk?” Dan kan je ervoor kiezen om in de tredmolen te blijven en eindeloos verder te grinden. Of om het spel af te sluiten en op de volgende grote update te wachten – als je überhaupt ooit nog terugkomt.
Destiny Rising review
Net als Destiny 2 heeft Destiny Rising zijn eigen unieke set aan frustraties. Maar voordat we aan die Tour de Misère beginnen moet ik eerlijk bekennen: dat deze game bestaat is een prestatie op zich.
Toen er vorig jaar werd aangekondigd dat Destiny een mobiele spin-off zou krijgen, waren veel spelers begrijpelijkerwijs nogal sceptisch. Toch heeft de maker fantastisch werk geleverd met deze port, ook al moesten ze hier en daar wat elementen wegsnijden of opnieuw uitvinden om alles te laten werken op mobiel.
Ik speelde het spel met een controller, en nadat ik van het third person-perspectief (vermoedelijk de standaard voor het Oosterse publiek) geswitcht was naar first person, voelde Rising aan als een echte Destiny-titel. Natuurlijk zijn er veranderingen, maar het behoudt de soepele schiet- en bewegingsmechanieken die van deze reeks kennen.
Bovendien heeft Rising één flink voordeel ten opzichte van de hoofdgames: het is veel makkelijker om je door de eindeloze menu’s heen te werken. Met dank aan het touchscreen, in plaats van die vervelende bediening met een nepmuis.
Destiny Rising draait goed op iPhone 14 Pro
Deze game mag dan een echte batterijslurper zijn, hij draaide heel redelijk op mijn iPhone 14 Pro. Al vermoed ik dat de visuals er beter uit zullen zien zodra de iPhone 17 uitgebracht wordt.
Op mijn Odin Pro 2 met Snapdragon 8Gen2 en 12GB RAM draaide de game zelfs uitstekend en was de bediening ook een stuk fijner dankzij de ingebouwde controller. Let op: koppel je account aan een Google-account als je van iOS naar Android wil switchen. De game maakte op de Odin automatisch een koppeling met mijn Gmail-account, en het was een nachtmerrie om er in te loggen. Misschien een beetje mijn eigen schuld: ik gebruik geen X of Discord als loginoptie.
Een gacha-systeem geleend uit de speelhal
Destiny Rising is, zoals gezegd, een opgeknipte versie van de hoofdserie. In plaats van één vast personage unlock je verschillende karakters via gacha (loot boxes). Dat voelt in het begin nog niet storend omdat je, zoals gebruikelijk in gacha-games, wordt overspoeld met beloningen.
Dit spel is tot nu toe misschien wel het duidelijkste voorbeeld van hoe veel studio’s gokmechanieken in hun nieuwe titels verwerken. In Destiny Rising vind je niet alleen een echte slotmachine in het loot box-menu, maar je krijgt ook een constante stroom aan gratis goodies om je te blijven laten inloggen.
Dagelijkse inlogbonussen, beloningen, uitdagingen, en het voltooien van missies vormen een constante factor. Je moet bepaalde doelen en verhaalmissies afronden om door te mogen naar het volgende hoofdstuk, iets wat in het begin gelukkig nog vaak min of meer vanzelf gebeurt.
Je kunt verrassend veel bereiken zonder multiplayer
Het verhaal zelf is nogal standaard: het kwaad moet verslagen worden. De missies voelen Destiny-achtig, tot de sfeer halverwege plotseling omslaat. Je komt zijmissies en wereldmissies tegen die je met elk personage kunt uitvoeren, maar het hoofdverhaal draait om het personage Wolf.
Eerdere Destiny-titels hadden vervelende multiplayer-onderdelen die de controle tijdelijk overnamen van de speler. Rising heeft daar geen last van: de verhaalmissies zijn geïsoleerde sessies, zonder andere spelers erbij.
Hierdoor vertelt het spel zijn verhaal op een wat lossere manier, met achtervolgingen, turret-secties, en spectaculaire momenten waarin je even helemaal los mag gaan. In sommige latere levels vind je gameplay-elementen die ik nog nooit eerder ben tegengekomen in Destiny-games.
Maar nadat de credits voorbij waren gerold, bleef ik achter met een vreemd leeg gevoel. Ik vind de gameplay leuk, en sommige loops zijn echt sterk, maar waar doe ik het allemaal voor? Het spel is veel gedetailleerder dan zijn grote broers, met tientallen valuta’s en grondstoffen waarvoor je eindeloos moet grinden.
Losse eindjes
Een probleem is dat de persoonlijke band met je personage, een grondslag van een Destiny-titel, hier volledig ontbreekt. In de hoofdgames speelde ik eindeloos met hetzelfde karakter, dat echt mijn personage werd.
In Rising speel je met meerdere personages, waarvan ik sommige niet wil gebruiken omdat ze gewoon niet lekker spelen. De enige reden waarom ik me op één bepaald personage heb gefocused, is puur toeval: ik had de materialen om dit personage broodnodige upgrades te geven.
Voor sommige upgrades heb je heel veel geluk nodig met de loot boxes, en het wordt een prijzig verhaal als je geduld opraakt en je de portefeuille trekt.
Nog een groot probleem: ik vind geen enkel personage écht leuk om mee te spelen. Wolf (het hoofdpersonage) is misschien wel het saaiste karakter in de hele gamereeks. En de wapens zijn gekoppeld aan specifieke personages. Dus zelfs als je bij de gacha een favoriet wapen in de wacht sleept, kun je het misschien niet gebruiken als je het juiste personage niet hebt.
Ik had wél plezier met Jolder, een zeldzaam karakter uit de gacha waarin ik veel tijd heb geïnvesteerd. Ze heeft een Captain America-achtig schild en bij haar ultieme aanval krijgt ze oneindige munitie. De meeste eindbazen werden hierdoor helaas wel slaapverwekkend makkelijk, maar het was tof om gigantische hoeveelheden schade te kunnen blokkeren en uitdelen.
Welkom in het Destiny-hamsterrad
De bekende Destiny tredmolen is er ook weer, maar nu nóg minder gepolijst en vaak tandenknarsend irritant. Vooral PvP is een ramp: op een klein schermpje, zonder dat je goed kunt zien wat er rond je heen gebeurt, eindigt de multiplayer vaak in instant deaths of in pure chaos.
Er zijn ook minigames zoals vissen en een kaartspel, maar die voelen mager en beperkt aan. Het kaartspel draait om winnen met het hoogste getal; en om te vissen heb je aas nodig, dat je in beperkte mate kunt kopen of waarvoor je moet grinden.
Guilds zijn er ook, waarbij je samen met spelers (waarmee je nooit interactie hebt) een zeshoekige map afstruint voor grondstoffen. In de modus Iron Commander stuur je een squad op pad in een lange missie die je al hebt voltooid, puur om wat extra resources binnen te harken.
Je mag maar één zo’n bonusmissie per dag uitvoeren, en zodra je dat gedaan hebt, wordt het menu afgesloten. Je hebt dan niets anders te doen behalve wachten tot de timer zich gereset heeft.
De modus Realm of the IX is dan weer een lichtpuntje: een roguelike modus met grote beloningen. Hier komt de gameplay écht tot z’n recht. Je kiest in elk level een nieuwe passieve vaardigheid en bouwt zo een unieke verzameling krachten op. In sommige runs spuwde ik bij elke actie psionische krachten uit, die zich razendsnel herlaadden dankzij de “Gifts of the Nine”-vaardigheden die ik consequent had gekozen.
Eindoordeel
Het is jammer dat ik dit review op een sombere noot moet eindigen. Maar ik heb genoeg gacha-games gespeeld om te weten wat er gebeurt zodra het grote event of de lanceringsperiode afloopt. De game blijft draaien, maar het enthousiasme zakt meteen in.
Het eerste “event” draait volledig om het verdienen van skins voor een personage dat nog niet unlocked is. Je moet een nieuwe valuta verzamelen om korting te krijgen op een skinset, waarna je die mag kopen. Ondertussen vind je het personage zelf alleen in een dure lootbox.
En op dit moment heb ik geen zin om geld uit te geven aan Destiny Rising. Daar vind ik het spel gewoon niet leuk genoeg voor.
Beoordeling: 3/5
| ✅ Pluspunten | ❌ Minpunten |
| Speelt als Destiny, met minimale aanpassingen | Balanceert op het randje van uitbuiting, vooral bij het eerste event |
| Genoeg te doen en af te ontdekken | Meeste side quests voelen onaf |
| Gacha (nog) niet te opdringerig | Campagneverhaal is saai en vlak |
Platformen: iOS, Android, PC (emulator)
Ontwikkelaar: NetEase
Uitgever: NetEase
Release: 28 augustus 2025
