De World of Darkness is al decennia een groot deel van mijn leven, of het nu als een D&D-achtig tabletopspel in een fascinerende, met vampiers gevulde wereld was, of als mijn eerste contact ermee in Vampire The Masquerade – Bloodlines in 2004.
Ongeveer even lang wacht ik al op een waardig vervolg. Het herspelen van de spirituele voorganger Redemption – hoewel het een geweldige RPG is – gaf me niet hetzelfde gevoel als de eerste Bloodlines. Ja, het was kapot, ja, het had een houtje-touwtje-ontwerp door de moeilijkheden van ontwikkelaar Troika met de uitgever en hun uiteindelijke ondergang, maar het had een van de beste verhalen en werelden van alle videogames die ik ooit heb gespeeld – en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven.
De eerste Bloodlines was niet geliefd omdat het gebrekkig was; het was geliefd ondanks dat het bij de lancering een puinhoop vol bugs was, wat een enorme prestatie is. En dan hebben we het niet over een nichegame. Ik ben er bijna 100% zeker van dat alleen al deze zinnen sommigen van jullie nu op de “installeer Bloodlines”-knop zullen laten klikken. Wat een prestatie voor zo’n onafgemaakte game.
Des te meer reden om te wensen en te hopen op een echt vervolg, waarbij een gelukkige en ambitieuze ontwikkelaar de tijd zou nemen om alle kleine dingen glad te strijken die het origineel ervan weerhielden om echt groots te zijn.
Spoel door naar het jaar 2019, toen eindelijk Vampire The Masquerade: Bloodlines 2 werd aangekondigd – 15 jaar na de release van de eerste game.
Wie anders dan Troika, dat al sinds de release van de eerste Bloodlines niet meer bestaat, zou zoiets monumentaals en nostalgisch kunnen neerzetten? De eerste studio die de taak op zich nam was Hardsuit Lab en mijn warme, positieve gevoel sloeg onmiddellijk om in angst. Deze gasten hadden absoluut geen portfolio om over te spreken en hebben sindsdien aan slechts drie games gewerkt, dus hoe in hemelsnaam gingen zij de World of Darkness opnieuw introduceren aan een nieuwe generatie bloedverslaafden?
Spoel door naar 2025 en we weten nu allemaal hoe dat is afgelopen – slecht.
Overgenomen door The Chinese Room, een studio die zich voornamelijk richt op verhalende, meeslepende titels zoals Dear Esther en enkele Amnesia-games. Kijkend naar de titels die The Chinese Room eerder ontwikkelde, veranderde mijn voorzichtige optimisme sneller in pessimisme dan je “Malkavian” kunt zeggen. Hoe konden deze mensen een RPG met vertakkende keuzes overnemen, terwijl hun hele catalogus voornamelijk uit walking simulators bestond?
Laten we er dus induiken en bespreken waarom Bloodlines 2 nooit zal voldoen aan de verwachtingen van elke VTMB-fan.
Nostalgie is een tweesnijdende hoektand
Bloodlines 1 was geen vlekkeloos meesterwerk. Het was houterig. Het zat vol bugs. Het werd half kapot gelanceerd en werd jarenlang bij elkaar gehouden door patches van fans. Maar je hoeft alleen maar mijn Vampire: The Masquerade – Bloodlines review te lezen om een bedwelmende mix van sfeer, verhaal en personages te ontdekken die de game boven zijn technische tekortkomingen uittilden.
Jeanette, de Malkavian-dialogen, de louche clubs, de constante balanceeract van de politiek – het bleef allemaal in ons hoofd hangen, lang nadat de aftiteling voorbij was.
En dat is precies waar het probleem met Bloodlines 2 begon. We vergafden Bloodlines 1 omdat het ondanks zijn gebreken magisch aanvoelde. Die vergeving veranderde in nostalgie, en nostalgie veranderde in onmogelijke verwachtingen.
Wat fans wilden was geen game – ze wilden zich hetzelfde voelen als in 2004, toen ze de World of Darkness voor het eerst in digitale vorm ontdekten. Maar gevoelens kunnen niet op commando worden gerecreëerd, en zeker niet door een studio die gevangen zit tussen deadlines van de uitgever en de fantasieën van fans.
De negenjarige bloedvloek die Development Hell heet
Als er één ding is dat Bloodlines 2 gedoemd heeft voordat het zelfs maar een kans kreeg, dan was het de pure lengte en instabiliteit van de ontwikkeling. Negen jaar van wisselende visies, personeelsverloop en publieke onzekerheid. Het begon met Hardsuit Labs in 2016, een studio met potentie maar weinig ervaring met een RPG van deze omvang.
Jarenlang toonden ze flitsende demo’s en deden ze beloften, maar de vertragingen stapelden zich op en het vertrouwen van de fans brokkelde af. Begin 2021 trok uitgever Paradox de stekker eruit, verbrak de banden en haalde Hardsuit volledig van het project af. Dat alleen al is voor veel games een doodsteek, maar op de een of andere manier strompelde Bloodlines 2 door. Toen kwam The Chinese Room, die niet alleen de game-assets erfde, maar ook de bagage van bijna een decennium aan hype en een fanbase die in hun hoofd al hun eigen perfecte vervolg had geschreven.
Ze probeerden er hun stempel op te drukken – aanpassingen aan de gevechten, een nieuwe verhalende focus – maar tegen die tijd was het schip al gezonken. Geen enkele game kan twee grote wisselingen in creatief leiderschap overleven en nog steeds samenhangend aanvoelen. Bloodlines 2 werd minder een game en meer een lappendeken van verlaten ideeën, en dat voelden de spelers.
Een kleine misstap voor een game – een enorme voor Bloodlines 2
Wat mij het meest verbijsterde, is de schijnbare obsessie van de ontwikkelaars met het vechtsysteem van Bloodlines 2. Laten we eerlijk zijn, de gevechten waren nooit wat Bloodlines geweldig maakte, en als je de riolen noemt tegen een fan, is de kans groot dat hun ooglid onwillekeurig begint te trillen. Toch besloot The Chinese Room om de compleet tegenovergestelde richting in te slaan, maar met een twist.
Vuurwapens? Weg. Slagwapens? Wie heeft die nodig. De gevechten werden opnieuw opgebouwd rond vampierkrachten en man-tegen-man-gevechten, om je echt het gevoel te geven dat je de machtige vampier bent die je speelt. En daar ligt het probleem; het gameplay-systeem van Bloodlines 2 lijkt meer op Dishonored met vampiers dan op de keuzegedreven RPG-gevechten van het origineel. Hacken is verdwenen, net als door ventilatieschachten kruipen op zoek naar aanwijzingen voor alternatieve routes, en zelfs sloten openbreken is er niet meer bij.
Op papier klinkt het hele vechtsysteem best cool, maar voor mij sloeg het de plank volledig mis. Ik betwijfel of de meeste fans flitsende animaties wilden om het flitsend te maken; ze wilden echt dat hun keuzes ertoe deden. En daarbij hoort hun clan, hun individuele speelstijl en hun diepgewortelde plek in de World of Darkness.
De ziel en de geest van Bloodlines gingen nooit over het zijn van een coole, humeurige, bovennatuurlijke superheld – het ging puur om rollenspel, het gevoel dat je erbij hoort, en jezelf onderdompelen in deze sombere wereld. Door spektakel na te jagen in plaats van keuze en inhoud, kan ik niet anders dan het gevoel hebben dat Bloodlines 2 onvermijdelijk het contact met die basis is verloren.
De laatste rustplaats van een legende
Dit is geen mening gebaseerd op haat of minachting voor de ontwikkelaar, maar een van iemand die de World of Darkness absoluut aanbidt. Ik heb dobbelstenen gerold in vampiercampagnes, eindeloos gediscussieerd over clanpolitiek en Bloodlines 1 vaker herspeeld dan ik kan tellen.
Ik wilde dat Bloodlines 2 zou slagen – mijn God, wat wilde ik dat graag. Maar ik begrijp ook de wens van elke studio om een game op hun eigen manier te maken, en niet zomaar een 20 jaar oude RPG opnieuw te verpakken, dus zie dit niet als puur pessimisme. En toch, door het de naam Bloodlines 2 te geven, ketenden ze zichzelf vast aan een spook. Fans wachtten niet op een nieuw verhaal; ze wachtten op het verhaal dat ze al in hun hoofd hadden geschreven. En geen enkele ontwikkelaar, hoe getalenteerd ook, zou dat gevecht ooit winnen.
Als Bloodlines 2 was bevrijd van de last van het ‘vervolg’ zijn, was het misschien op zijn eigen merites beoordeeld. Misschien zouden we The Chinese Room dan prijzen voor het lef om vampier-RPG’s een gedurfde nieuwe richting in te sturen. In plaats daarvan droeg het de naam van een cultklassieker als een doornenkroon, voorbestemd om teleur te stellen. Was het dus gedoemd? Gedoemd niet door luiheid of incompetentie, maar door nostalgie, merknamen en verwachtingen waar geen enkele studio ooit realistisch aan kon voldoen, zonder op zijn minst een groot deel van de VTMB-liefhebbers van zich te vervreemden. Als fan doet het pijn. Als realist is het logisch. En als iemand die vanavond waarschijnlijk Bloodlines 1 weer gaat installeren, weet ik dat het vervolg waar we 20 jaar van hebben gedroomd nooit echt heeft bestaan, behalve in onze eigen, met bloed doordrenkte verbeelding.
