Om Yooka Replaylee echt te kunnen begrijpen moet je even terugdenken aan de gaming scene van 2017. Toen leek het 3D-platformgenre, ooit een van de meest populaire soorten games, iets uit het verleden. Veel gamers verlangden terug naar de magische tijd van de Nintendo 64, en uit die wens werd Yooka-Laylee geboren. Het was een door fans gefinancierd droomproject van Playtonic Games, een studio die opgericht werd door oud-medewerkers van het legendarische Rare.
De game werd gepresenteerd als de spirituele opvolger van Banjo-Kazooie, en wekte hoge verwachtingen bij een hele generatie gamers die met die klassieker was opgegroeid. Het eindresultaat was helaas nogal hit-and-miss. De game bevatte dezelfde geliefde wiebeloogjes, de charmante Britse humor en de kleurrijke werelden, maar wekte ook dezelfde frustraties op als de oude platformers waarop hij gebaseerd was. De camera was een ramp, de besturing voelde glibberig aan, en het spel miste de moderne afwerking die spelers inmiddels gewend waren. A for effort, maar niet echt een succes dus.
Nu, acht jaar later, heeft Playtonic een tweede kans voor zichzelf gecreëerd. Op 9 oktober 2025 verscheen Yooka Replaylee voor PC, PlayStation 5, Xbox Series X|S en Nintendo Switch 2. Het is niet gewoon een remaster van Yooka-Laylee, maar iets dat de ontwikkelaars zelf een “remakester” noemen. Zeg maar: een volledig vernieuwde versie, die alle zwakke plekken van het origineel probeert te verbeteren. Yooka Replaylee is dus méér dan alleen een likje verf: het is een poging om alsnog de game af te leveren die Playtonic in 2017 had beloofd.
Deze onverwachte comeback is op zichzelf natuurlijk al interessant. Maar de echte vraag is: heeft Playtonic nu eindelijk het meesterwerk gemaakt waar fans al jaren geleden op hoopten?
Mijn eerste indrukken
Bij mijn kennismaking met Yooka Replaylee was ik direct onder de indruk van de prachtige gamewereld. Playtonic wil ons hiermee verzekeren dat ze dit keer echt hebben geprobeerd om een game van topkwaliteit te maken. De grafische vooruitgang is enorm, en het is niet alleen maar een kwestie van een flink opgekrikte resolutie: we zien hier een compleet nieuw artdesign, dat zich kan meten met de mooiste gestileerde games van nu.
De personages hebben ook een makeover gekregen: kameleon Yooka heeft nu echte schubben, en de vacht van vleermuisje Laylee ziet er zacht en realistisch uit. De werelden zijn veel levendiger, met meer planten, realistische mist en prachtige lichteffecten. Alles voelt frisser en moderner, maar behoudt gelukkig wel die cartooneske charme.
De muziek tilt het geheel nog naar een hoger niveau. De originele soundtrack van legendes Grant Kirkhope en David Wise is volledig opnieuw opgenomen door het Praag Filharmonisch Orkest. Het resultaat klinkt groots en filmisch, en de muziek gaat perfect samen met de stevig opgepoetste visuals. Door deze aandacht voor de productie voelt het spel niet langer als een indieproject aan, maar als een echte AAA-game.
Technisch gezien draait de game uitstekend. Op de pc haalt hij makkelijk boven de 100 fps, en op de PlayStation 5 en Xbox Series X draait hij soepel op 60 fps. Alleen de Nintendo Switch 2-versie stelt een beetje teleur: die is beperkt tot 30 fps en heeft te lijden van zichtbare haperingen en invoervertraging. En dat is best jammer voor een spel dat zo goed bij deze console zou passen.
De gameplay van Yooka Replaylee
Ook wat de speelbaarheid betreft is de remake… sorry, de remakester, een wereld van verschil met het origineel. De vroeger haperende camera werkt nu zo goed dat je je er eigenlijk nooit aan ergert, en dat is eigenlijk het grootste compliment dat je een 3D-platformcamera kunt geven. De besturing is veel strakker, vloeiender en responsiever, en de irritante uithoudingsmeter die Yooka’s vermogen om te rollen beperkte is weggehaald. Hierdoor kan je je heel vrij door de werelden heen bewegen, en dat komt het tempo en het speelplezier enorm ten goede.
Er is ook een flink stel handige features toegevoegd: een kaart, een voortgangstracker, en zelfs fast travel-punten waarmee je lange stukken lopen kunt overslaan. Al die dingen maken de speelervaring veel prettiger, maar deze modernisering heeft ook een onverwachte keerzijde. In het originele spel vormden de logge besturing en de lastige camera juist een deel van de uitdaging. Nu die frustraties opgelost zijn, blijken veel levels, puzzels en gevechten eigenlijk best wel eenvoudig.
Meer vrijheid, maar minder uitdaging
De grootste verandering zit hem echter in de structuur van het spel. Yooka-Laylee leek op een Metroidvania, waarin je steeds nieuwe vaardigheden moest vrijspelen om verder te kunnen komen. In Replaylee krijg je vanaf het begin meteen de beschikking over het hele pakket aan karaktervaardigheden.
Ook het oude systeem waarbij je “Pagies” moest inleveren om de werelden te vergroten is verdwenen: alle gebieden zijn nu direct toegankelijk. De werelden zijn trouwens ook een stuk groter, maar het aantal Pagies is verdubbeld tot 300. Je hoeft er maar 125 te verzamelen om de eindbaas te bereiken, waardoor de rest van de content eigenlijk optioneel is.
Ik heb een dubbel gevoel bij deze aanpassing. Aan de ene kant krijg je in de nieuwe non-lineaire gamewereld meer vrijheid en gelegenheid om willekeurige uitdagingen aan te gaan. Maar het haalt ook voor een deel de lol van de wereld verkennen weg, en het maakt het spel een stuk simpeler. Daardoor verliest de game een deel van zijn oldschool-charme, en lijkt hij soms meer op een modern platformspel dan op het spirituele vervolg van Banjo Kazooie die hij wil zijn.
Andere vernieuwingen
Misschien levert de game dus een deel van zijn magie in, maar alsnog zit hij vol persoonlijkheid. Het verhaal is herschreven en heeft een betere flow, de humor is scherper en minder flauw, en de band tussen hoofdpersonages Yooka en Laylee is even heerlijk als vroeger.
De moeilijkheidsgraad is wel flink omlaag gegaan: dit spel is op de standaardmodus nauwelijks een uitdaging en speelt erg ontspannen, wat waarschijnlijk bewust zo is gedaan. Playtonic wilde duidelijk dat Replaylee leuk werd voor iedereen, ook voor jongere spelers.
Die toegankelijkheid zie je terug bij het vernieuwde Tonics-systeem, waarmee je de moeilijkheid desgewenst nog een flink stuk kunt opschroeven. Wil je meer uitdaging? Dan kun je instellen dat je na één klap doodgaat of dat je hitpoints verliest als je valt. Verder zijn de oude, frustrerende minigames vervangen door een luchtige isometrische minigame, en dat is een flinke verbetering.
Conclusie
Door de bank genomen is Yooka Replaylee een indrukwekkende comeback. De visuals, muziek en besturing zijn fantastisch, en de game speelt heerlijk soepel. Playtonic heeft inderdaad bijna alle problemen van het origineel opgelost en een moderne, gepolijste en aantrekkelijke 3D-platformgame neergezet.
Maar in die drang om alles te verbeteren is er ook iets bijzonders verloren gegaan. De magie van de geleidelijke ontdekking van de gamewereld, dat typische N64-gevoel, heeft plaatsgemaakt voor een modernere, gestroomlijnde ervaring die meer doet denken aan Super Mario Odyssey dan aan Banjo-Kazooie.
Of dat een verbetering is? Dat hangt ervan af wat jij leuk vindt. Als je houdt van vlotte, moderne platformgames, dan is Yooka Replaylee één van de beste titels binnen dat genre en een heerlijke ervaring. Als je handenwringend zat uit te kijken naar een trouwere, gepolijste versie van het origineel, dan kan je het gevoel je besluipen dat er een stuk van de ziel van het spel is opgeofferd.
Pluspunten:
- Geweldige gamebeelden en soundtrack
- De besturing en de camera werken eindelijk goed
- De werelden zijn levendig en zitten vol uitdagingen en items
- Handige nieuwe functies, zoals de kaart en fast travel-punten
- De humor en de schrijfstijl zijn sterk verbeterd
Minpunten:
- Doordat je vanaf het begin over alle vaardigheden beschikt is er weinig progressie
- De game is erg makkelijk, vooral voor ervaren spelers
- Door de modernere aanpak is een deel van de retrocharme verdwenen
- De versie voor de Switch 2-versie werkt op dit moment niet lekker
