Borderlands 4 is een game die duidelijk met zichzelf in de knoop zit. Het is een directe reactie op Borderlands 3, waarvan de vele negatieve communityreacties voornamelijk de problemen aankaartten die al sinds Borderlands 2 onder de oppervlakte sluimerden.
Borderlands 3 was een compleet stappenplan van hoe je géén game moet schrijven, vol met irritante pogingen tot humor, versterkt door een ongegronde zelfverzekerdheid die uitging van de gedachte dat het niet uitmaakt wat Gearbox uitbrengt: het verkoopt toch wel.
Borderlands 4 is een direct gevolg van de flinke klappen die dat zelfvertrouwen heeft gekregen. Helaas is de titel niet in staat om de inmiddels bijna twintig jaar aan belasting van zich af te schudden. Gearbox volgt sinds 2008 hetzelfde uitzichtloze spoor, en de gamereeks heeft dringend een grote herziening nodig in plaats van de ducttape-oplossingen die de spellen nauwelijks nog bij elkaar houden.
De reputatie van de nieuwe game is al getekend door de herhaaldelijke performanceproblemen, crashes en bugs waar spelers van Borderlands 4 al bij de release melding van maakten. Maar goed, we weten inmiddels hoe Randy Pitchford met kritiek vanuit de fanbase omgaat.
Het lichtpuntje van deze Borderlands 4-review is dat Gearbox significante vooruitgang heeft geboekt met de verhaallijn. De game heeft de hoeveelheid humor bijvoorbeeld ingeperkt, en biedt narratieve momenten die staan als een huis, in plaats dat ze ondermijnd worden door een matige grap. De storyline heeft echter ook een meer volwassen en duistere toon gekregen, en dat zorgt voor onbedoelde gevolgen.
Borderlands 4 Review
De game presenteert zichzelf niet als een zwarte komedie, en in feite heeft het daar ook helemaal de capaciteiten niet voor.
In plaats daarvan slaan de “duistere” momenten door richting het terrein van independent comics uit de jaren ‘90. Het spel bevat verhaallijnen die hopeloos én tenenkrommend somber zijn.
Die stijlaanpassing sijpelt door in het hoofdverhaal, waar de narratieve clichés in hoog tempo worden afgevinkt. Alsof de game zich ervan bewust is dat het verhaal hier slechts een opvulling is die zo snel mogelijk kan worden afgedraaid. En dat is vreemd, want een groot deel van het nieuws rondom de ontwikkeling van Borderlands 4 ging juist over hoe men afstand wilde nemen van een vertelstijl die soms voelde alsof hij geleend was van een fanfiction-sub op Reddit.
Tegelijkertijd introduceert de game verhalen met Star Trek-achtige sciencefictiondilemma’s. Voorbeeld: een zelfbewuste raket die erachter wil komen of ie een blindganger is. Of een met uitstekende puzzels gevulde zoektocht naar een mysterieuze verkoopautomaat. Het is oprecht frustrerend dat de game per se een hoofdverhaal moest hebben, want hij is juist op zijn best in deze kleinere, gefocuste verhalen.
Het hoofdverhaal van Borderlands 4 loopt mank
Dat hoofdverhaal voelt slap aan. De personages zijn óf niet lang genoeg onderdeel van het verhaal, óf ze blijven juist te lang hangen. Tijdens het spel ontmoet je drie grote leiders van de verschillende vijandige facties. De enige daarvan die echt indruk maakte was de eerste schurk, Idolator Sol, wiens verhaallijn interessant wordt door de ondermijnende twist die de game uit zijn hoge hoed tovert terwijl je hem in een hoek drijft.
Helaas wordt het drama voortdurend onderuitgehaald door het gevechtssysteem. Een bombardementsscène vroeg in de game verliest alle spanning zodra je beseft dat het tafereel pas eindigt als de laatste vijand is verslagen. Die laatste tegenstander krijgt uiteraard nog even snel een power boost, zodat het een extra minuut kost om met hem af te rekenen, waardoor de hele scène zijn kracht verliest.
Ook andere momenten die belangrijk leken te zijn werden ondergraven door de game zelf. Natuurlijk kan dat ene personage niet sterven, want die geeft je straks nog een nieuwe quest. Op geen enkel moment in Borderlands 4 voelde ik dat ik echt risico liep, of had ik het idee dat mijn acties consequenties hadden. Een personage dat de pijp uitgaat omdat ik hem niet kon redden? Ach, wat maakt het uit? Hij wordt later in het spel nooit meer genoemd.
Hoe de game ook worstelt met zijn identiteit: het themapark-karakter blijft overheersen. Borderlands 4 wil dat je alles ziet wat het te bieden heeft, maar daardoor voelt het nooit zo dreigend of gevaarlijk als het zou kunnen wezen. En dat blijft een voortdurende ergernis.
Borderlands 4 verhaal
Nadat ik een tijdje door het land Kairos had gereisd begon ik een permanent gevoel van irritatie te ontwikkelen. Niet alleen is de wereld behoorlijk leeg, het is ook nog eens omslachtig om je te verplaatsen. Een paar keer viel ik ergens vanaf en kon ik niet meer omhoog klimmen, waardoor ik noodgedwongen 15 minuten moest omlopen om weer bij mijn oorspronkelijke punt te komen.
En dat terwijl de game een grijphaak introduceert, die je echter zelden gebruikt. Er zijn wat elementen toegevoegd om de bewegingen te verbeteren, maar de actie blijft net zo log als altijd in Borderlands. Er zijn geen vijanden om te grijpen, alleen kleine explosieve vaten die óf te weinig schade aanrichten óf hun doel compleet missen.
Wanneer je eindelijk een kans krijgt om lekker aan je haak te slingeren, dan wordt de beweging volledig door de game geleid. Je krijgt geen enkele vrijheid om zelf te bewegen, en je wordt zo snel mogelijk weer met beide voeten op de grond gezet. Dit voelt houterig, ongemakkelijk en bovendien nutteloos aan.
De kwaliteit van de gevechten wisselt sterk. Soms had ik even het idee dat ik een aangenaam patroon had ontdekt in de actie van Borderlands 4. Maar daarna verscheen er weer een nieuwe golf van vijanden, waardoor het gevecht veel te lang doorging. De belangrijkste manier om verder te komen in de game – loot verzamelen – irriteerde me vervolgens nog verder, omdat dit mechanisme nog steeds zwaar achterblijft ten opzichte van andere lootgames.
Looten op Kairos is saai
Ik ben een groot fan van lootgames en action-RPG’s, met honderden game-uren op de teller bij titels met een beter uitgewerkt loot-systeem. Borderlands 4 beweert dat het spel om loot draait, dat wordt in zo’n beetje elk stukje marketing genoemd. Toch is looten saai en de opbrengst bijna altijd teleurstellend, waardoor de paar mooie goodies een vlag op een modderschuit zijn. Games als Path of Exile en Diablo laten zien hoe het wél moet, maar Borderlands houdt hardnekkig vast aan zijn verouderde loot-systeem.
Er liggen soms wel tientallen wapens op de grond, waarbij je eindeloos naar de zwevende menu’s erboven staart. Net als in Path of Exile is het merendeel ervan waardeloos. Maar daar heb je tenminste lootfilters die de rommel van je scherm halen. Borderlands 4 heeft dat niet, waardoor een verzameling loot een ondoorgrondelijke brei vormt.
En ondanks die zogenaamde focus op loot is het moeilijk om echt van een bepaald wapen te gaan houden, omdat er maar beperkte mogelijkheden zijn om het te upgraden of te modificeren. Een shotgun die ik in het begin fantastisch vond, moest ik even later al weer weggooien omdat hij gewoon te weinig schade deed. En elk nieuw wapen daarna voelde verkeerd aan of had een irritante gimmick.
De wapens in Borderlands 4 stellen teleur
Ik heb me niet vaak echt comfortabel gevoeld met een bepaalde wapenset. De wapenmechanieken lijken de speler tegen te werken, alsof het principe van risico versus beloning te ver is doorgetrokken en daardoor alleen maar irritatie oplevert.
Regelmatig leek een geweer geweldige statistieken te hebben, maar werd de werking verpest door een “opladen voor gebruik”-mechanisme waardoor het alleen automatisch kon vuren, zonder een optie voor losse schoten.
Wil je een indruk van hoe het is om Borderlands 4 te spelen? Aan het einde van de game kwam ik, als beloning voor het verslaan van de eindbaas, in een kamer met vier grote loot boxes terecht. In elke kist zat alleen maar tweederangs loot en één legendarisch wapen, dat op dat punt in het spel nutteloos was.
Daarna werd ik gedwongen een eerdere quest opnieuw te doen met wat kleine variaties, maar Gearbox had niet de moeite genomen om de missie in te korten. Ik moest dus weer alle bekende dialogen en wachttijden uitzitten. Het was het allemaal niet waard.
Conclusie
Voor de 2,5 miljoen Borderlands 4-spelers die Gearbox’ nieuwste titel hebben uitgeprobeerd, is het inmiddels wel duidelijk: dit is een game die na bijna 20 jaar wanhopig probeert iets anders te zijn dan het is. Er zijn kleine stappen vooruit gezet, maar wat mij betreft moet het geheel compleet op de schop. Waar deze reeks vanaf hier heen moet, weet ik niet, maar dit kan in elk geval niet langer, zelfs al is het verhaal op sommige punten verbeterd. Ik kan niet nóg een traag schietspel met een hopeloos verouderd loot-systeem verdragen.
Of het nu verder de MMO-kant op gaat of dat het juist zijn geliefde verhaal wil redden: ik weet niet waar Borderlands heen moet. De vermoeiende herhaling die in elke game weer naar het oppervlakte sijpelt heeft mijn kijk op de reeks afgestompt. Sinds 2008 volgt het een model dat soms wel twists biedt, maar dat zelden echt verandert – en áls het verandert, dan wordt het meestal slechter. Het lukt de reeks niet te evolueren zoals andere gamereeksen dat wel hebben gedaan (zelfs al ben ik het niet eens met de MMO-ificatie van Diablo IV).
Ik heb ruim vijftig uur in Borderlands 4 gestoken, en het enige dat het me heeft opgeleverd was een legendarisch geweer dat ik meteen heb weggegooid. Dát is Borderlands 4.
Borderlands 4
| Pluspunten | Minpunten |
| Minder irritante humor | Nog steeds Borderlands, in negatieve zin dan |
| Enkele oprechte, emotionele momenten | Constante ergernis |
| Geen echte focus op loot | |
| Navigeren kan ronduit frustrerend zijn |
Score: 2/5Platforms: PC, PlayStation 5, Xbox Series X|S
Ontwikkelaar: Gearbox Software
Uitgever: 2K
Release: 12 september 2025
